Week 1 in afzondering

Corona, covid19,  hoe je het ook noemt het blijft een vies beestje. En het zorgt voor heel veel veranderingen in ons leven. Mijn dochter zit sinds vorige week thuis. Alleen.  Want wij moeten nog gaan werken.  Ze mocht naar school, maar mevrouw vindt zichzelf te groot voor opvang. En ze vond het idee om alleen thuis te zijn wel leuk! In het begin toch nog. Ondertussen vindt ze het thuis blijven allesbehalve leuk.  Daar zit het vele (t)huiswerk voor een deel tussen. Maar niet meer op restaurant kunnen gaan, of naar familie op bezoek gaan, niet meer kunnen gaan wandelen aan de kust (wat ze trouwens eigenlijk niet zo leuk vindt) en niet meer kunnen gaan of staan waar je wilt vindt ze verschrikkelijk! Daarbij komt dat het ondertussen helemaal niet zeker meer is of haar communie nog doorgaat op de afgesproken datum! Dat doet het meest pijn.  En dat snap ik wel.  Haar mooie (gekochte) kleren hangen daar in de kast. Eropuit trekken om foto’s te maken voor de kaartjes kunnen we nu ook niet doen! 

Miserie, miserie, miserie! 

De eerste woensdag vroeg Tessa om iets samen te naaien.  We spraken af om in de voormiddag een beetje te werken en in de namiddag te naaien.  Tessa wou iets voor wanneer het wat warmer wordt.  Ik wou iets wat gemakkelijk zit en ze nu ook nog aan kan.  En we kwamen tot een leuk compromis!

Een joggingbroek met een coole top.  Op Tessa’s aandringen is het een top met een schouder bloot!  Mijn idee was de band op de zijkant van zowel de broek als de top.

De top is het bovenpand van dit kleedje.  Het patroon komt uit de ottobre.  De broek is een eigen patroon.  De stof is een gewone french Terry die al een tijdje in mijn kast ligt.  De band is een brede elastiek die ik op het stoffenspektakel in Gent aankocht. 

Tessa is heel blij met het resultaat! En dat deed even vergeten wat we in moeilijke tijden leven.  En dat we nog even in die moeilijke tijden zullen blijven zitten. Maar we komen hier wel door.  Op een of andere manier.

Tot later