Vonnis

Neen, zo had ik me mijn leven niet voorgesteld.  Ik was nog altijd aan het hopen.  Ik droom nog altijd over het onmogelijke.  Verlang nog naar iets waar ik blijkbaar geen recht op heb.

Dit voelt niet fair en tegelijk heb ik eigenlijk toch ook geen recht tot klagen. Anderen hebben nog minder gekregen. Anderen dromen van iets wat ze niet kennen.  Hopen op iets wat ze nooit zullen krijgen. Andermans harten werden ook al gebroken. Iedereen draagt zijn eigen kruis. 

Maar misschien vind ik dit daarom zo moeilijk.  Ik heb het meegemaakt.  Ik heb het wonder ervaren! Het is misschien egoïstisch, hebberig, dat ik het nog eens wil meemaken.  Het gevoel dat ik faal, dat ik tekort schiet blijft mij achtervolgen en wordt nu bevestigd. Het valt mij zo zwaar om dit te moeten opgeven. 

Ik zou moeten tevreden zijn met wat ik heb. Blij zijn met het geluk dat ik ken. En vrede hebben met het feit dat ik niet meer kan krijgen.  

Het is wat het is en of ik het nu eerlijk vind of niet, of ik er tevreden over ben of ongelukkig , of ik het nu accepteer of bang ben. Dit is mijn realiteit . Dit is wat mij te wachten staat . Ik kan alleen maar ondergaan.

Maar dit voelt zo loodzwaar. Een vonnis, een straf voor het leven.